Pierwszą kwestią z jakiej rodzice dziecka powinni zdawać sobie sprawę jest to, że szereg zachowań dziecka, szczególnie w początkowych okresach jego życia, to jedynie odruch, które zanikają z biegiem czasu. Doskonałym przykładem jest tutaj odruch chwytania. Polega on na tym, że dziecko, które poczuje podrażnienie wewnętrznej strony dłoni odruchowo zaciśnie piąstkę. Jest to nawyk jeszcze z życia prenatalnego dziecka i jest on zupełnie nieświadomym i niecelowym odruchem – zanika około 6 tygodnia życia. W późniejszym okresie życia chwytanie staje się już czynnością celową i jak najbardziej świadomą. Już trzymiesięczne dziecko zaczyna, jeszcze niepewnie i niezdarnie ale zupełnie celowo sięgać po określone przedmioty (np. grzechotkę, maskotkę czy butelkę). Zaś półroczny maluch już zupełnie precyzyjnie i jednoznacznie wskazuje na przedmioty, które go interesują. Widzimy zatem, że konieczne jest oddzielenie od siebie jedynie odruchowych i niecelowych czynności dziecka od tych, które rzeczywiście stanowią wyraz życia psychicznego malucha. Dla uważnych rodziców nie powinno to stanowić większego problemu, jednak postaramy się tutaj wskazać na kilka charakterystycznych gestów dziecka oraz ich możliwe interpretacje. Największym błędem młodych rodziców jest niepotrzebne niepokojenie dziecka i „zabawianie” go kiedy tak naprawdę potrzebuje on jedynie chwili spokoju i samodzielnego wypoczynku. Taki stan dziecka najłatwiej jest poznać gdy widzimy, że nadgarstki i paluszki dziecka są rozluźnione i delikatnie zgięte. Po maluchu widać również, że jest on w dobrym nastroju, leży spokojnie i nie potrzebuje wzmożonej uwagi rodziców. Powinien być to klarowny sygnał dla rodziców aby pozwolili dziecku chwilę odpocząć i nie zabawiali go ani nie rozpraszali jego uwagi na przedmiotach świata zewnętrznego. Inną charakterystyczną postawą dla noworodka jest gdy jego ramionka są napięte i podkurczone, a palce ustawiają się w odruchu chwytania. Jest to znak, że dziecko ma ochotę wziąć coś do rączek, a najpewniej i do buzi. Nie można jednak ułatwiać mu tego zadania poprzez natychmiastowe podawanie butelki czy zabawki. Oczywiście, należy postawić w zasięgu jego wzroku i rączek wygodny do złapania przedmiot, jednak nie należy podawać go dziecku. Pełne wykształcenie się bowiem palców malucha oraz ich możliwości precyzyjnego chwytania wymaga wielu ćwiczeń a rolą rodziców jest w tym wypadku stymulować samodzielną aktywność malca, nie wyręczając go w niej. Gdy dziecko przyjmie wskazaną przed chwilą postawę nie powinno się go również brać na ręce, gdyż jedynie przerwałoby to proces „chwytania” i nie jest tym czego maluch potrzebuje i chce. Sen dziecka również można poznać po jego ułożeniu. Jeżeli podczas snu dziecko zaciska rączki, a gałki oczne poruszają się pod powiekami oznacza to, że dziecko właśnie śni o czymś. Oznacza to również, że jego sen staje się coraz płytszy i najprawdopodobniej za chwilę się obudzi. Dlatego warto wtedy być przy maluchu a rozmowy przez telefon i głośne oglądanie telewizora przełożyć na moment kiedy maluch już się całkowicie wybudzi. Głęboki sen najłatwiej jest rozpoznać po tym, że dziecko ma mocno zaciśnięte oczy, ramiona i ręce są niezwykle rozluźnione i bezwładne, tak że ich podniesienie powoduje bezwładny opad. Jest to świadectwo wyjątkowo głębokiego i zdrowego snu, który doskonale regeneruje siły malucha. Stąd dobrze jest aby przykładać wtedy największą uwagę aby przypadkowo nie wybudzić dziecka. Jeżeli pozwoli się mu dospać i prawidłowo odpocząć dziecko będzie zadowolone i obudzi się najpewniej pełne energii i w dobrym nastroju. Przerwanie takiego snu stanowi natomiast częstą przyczynę humorów naszej pociechy. Kolejną charakterystyczną pozycją dziecka jest mocne i stanowcze zaciskanie piąstek, aż widać kosteczki. Jest to znak, że dziecko jest mocno poddenerwowane i złe, bądź czegoś się przestraszyło. Stąd maluch potrzebuje wtedy pociechy i uspokojenia, a najwspanialszym na to sposobem jest wylądowanie w ramionach kochającego ojca czy mamy! Wskazaliśmy powyżej jedynie kilka najbardziej oczywistych przykładów wyczytywania intencji dziecka z jego postawy. Jednak dają one pewne rozeznanie jak czytanie mowy dziecka powinno przebiegać i co można z niego wyczytać. Oczywiście żadnego złotego przepisu czy uniwersalnych znaków nie da się wskazać, jednak czujni i uważni rodzice bez trudu powinni opanować sztukę komunikowania się z dzieckiem. Powinni również pamiętać, że z biegiem czasu zarówno dla nich jak i dla malucha wspólna rozmowa będzie coraz prostsza i pełniejsza.