Ewa Opis podstawowy imienia: Symbolika jakiego-kol-wiek Imienia w snach jest utożsamiana z jego numerologicznym wydźwiękiem na jawie, gdyż imię jest magicznym słowem identyfikującym każdego z nas i pozwalającym odróżnić go od innych ludzi. Imię wywodzi się od przydomków jakie nadawano za szczególne umiejętności w czasach w których język dopiero się […]Imie Ewa ma sumę cyfr: 11 Numerologiczne 2 Ewa to dyplomata, ma świadomość tego, że są dwie strony medalu i potrafi zrozumieć inny punkt widzenia. Inne osoby budzą duże zainteresowanie Ewą, a Ewa interesuje się wszystkim co dotyczy innych ludzi. Ma dużą wrażliwość, kieruje się w życiu uczuciami i emocjami, Ewa łatwo też nawiązuje kontakty z otoczeniem. Cechuje się też dużą delikatnościa, empatią i ciepłem. Czasem można się na Ewę zdenerwować za zbyt dużą emocjonalność i to Introwertyk. Ewę wypełnia ciekawość świata, potrzeba wiedzy o nim. Umysł analityczny i wnikliwy. Ewę cechuje przeczulenie na punkcie prywatności i niezależności. Uważa, że nie należy kierować się emocjami, ponieważ są one zbyt nietrwałe, a uzewnętrznianie ich osłabia. Ewa stara się wszystko przemyśleć. Nie reaguje spontanicznie, zwłaszcza w zaskakujących sytuacjach stara się odsunąć na bok, a potem dopiero przeżyć wszystko w samotności. Często Ewa jest przez to nieświadomy swoich prawdziwych uczuć. Potrafi podejmować na chłodno trudne decyzje. Szczęśliwy kamień: Opal
W dodatku imię Ewelina nie jest obecnie zbyt popularne. W pierwszej połowie 2018 roku otrzymało je tylko 65 dziewczynek. Błogosławioną Ewą jest Ewa z Leodium (dzisiejsze miasto Liege wDr Marcin Majewski, biblista i hebraista z Uniwersytetu Papieskiego im. Jana Pawła II w Krakowie w fascynujący sposób pokazuje, jak mocno imiona postaci biblijnych wiążą się z zadaniami, które powierzył im Bóg. Adam Wśród wszystkich imion biblijnych Adam jest imieniem wyjątkowym. Tego popularnego w Polsce imienia nie nadano w Biblii – zarówno Starego jak i Nowego Testamentu – nikomu poza praojcem. Co więcej, w tradycji żydowskiej w ogóle nie nadaje się tego imienia chłopcom. Można powiedzieć, że w kulturze żydowskiej, z której się wywodzi, w ogóle nie uchodzi za imię. Jest zarezerwowane dla postaci praojca. Skąd takie traktowanie imienia Adam? Otóż w języku hebrajskim słowo adam jest rzeczownikiem pospolitym oznaczającym „człowiek”. Potwierdza to fakt używania tego słowa z rodzajnikiem określonym (czego nie robi się w przypadku imion). Tak funkcjonował ten wyraz w Biblii, tak jest i we współczesnym hebrajskim. Adam oznacza „człowiek” w ogóle – zarówno jednostka jak i zbiorowość, cały rodzaj ludzki. Słowo to może być więc tłumaczone jako „człowiek”, „ludzie” lub „ludzkość”. Ten hebrajski rzeczownik nie posiada w związku z tym liczby mnogiej, nie jest ona mu potrzebna, gdyż mnogość zawarta są w samym adam. Czy dostrzegasz już, jak wpływa to na rozumienie pierwszych rozdziałów Biblii i stwierdzeń, że Pan Bóg stworzył Adama? Zdania te można zrozumieć szerzej: Pan Bóg stworzył cały rodzaj ludzki… Pismo Święte wywodzi słowo adam (אדם) od słowa adama (אדמה) – ziemia, gleba. W Rdz 2,7 pojawia się bardzo ciekawa gra słów związana z tą etymologią. Mówi się tam, że Pan Bóg stworzył Adama z adama, z prochu ziemi. Ta figura stylistyczna jest praktycznie nie do oddania w języku polskim, gdyż aby ją przekazać, trzeba by po polsku przetłumaczyć: Pan Bóg stworzył ziemianina z ziemi – co brzmiałoby dosyć dziwnie. W takich miejscach uwidacznia się piękno języka oryginalnego Biblii i pewien stopień jego nieprzekładalności na języki współczesne. W tekście oryginalnym Biblii widoczne jest również inne powiązanie słowaadam (אדם): z kryjącym się w nim słowem dam – krew (דם). Wiemy, że dla ludzi Biblii krew była istotą życia, we krwi było zaklęte życie ludzkie. Ona wypełniała człowieka i dawała życie, a upływ jej wiązał się ze śmiercią (stąd pochodził całkowity zakaz jej spożywania). Wiara ta widoczna jest w samej strukturze słowa adam, wypełnionego istotną cząstką dam. Słowa pokrewne hebrajskiemu adam pojawiają się nie tylko w Biblii, ale też w starszych językach semickich. W najstarszych formach występują w języku akadyjskim, gdzie oznaczają „ciemną, czerwoną glebę, glinę” lub „czerwoną krew” – co zgadzałoby się z powyżej ukazaną etymologią biblijną (gleba, krew). Kolor czerwony oznaczany jest w hebrajskim takim samym rdzeniem, a brzmi adom, zatem również wydaje się mieć związek z naszym imieniem. W bardzo zbliżonych do hebrajskiego językach północnosemickich, jak ugarycki czy fenicki, słowo adam oznacza człowieka lub ludzkość, tak jak w Biblii. Pismo Święte wielokrotnie wykorzystuje to słowo na oznaczenie całej ludzkości, co pokazuje uniwersalizm myślenia hebrajskiego: stwórcze i zbawcze działanie Boga rozciąga się na wszystkich ludzi. Pan Jezus określając Siebie jako ben-adam, Syn Człowieczy, wskazuje na swą ludzką naturę, bycie człowiekiem. Jedocześnie to ulubione samookreślenie Jezusa zapowiada Go jako potomka Adama, Drugiego Adama, tego który naprawi grzech Pierwszego i przyniesie całej ludzkości nadzieję zbawienia. Ewa Z imieniem Ewa jest podobnie, jak z Adamem – obydwa są w Biblii i tradycji żydowskiej zarezerwowane wyłącznie dla pierwszych rodziców. Nikt poza pierwszą parą nie jest w Piśmie Świętym tak nazwany, co podkreśla ich szczególny charakter. Ewa, to pierwsze i najstarsze imię żeńskie według Biblii nosiła pramatka wszystkich ludzi, żona Adama i matka Kaina i Abla. W Rdz 3,20 czytamy: Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących. Autor biblijny na zasadzie skojarzenia brzmienia wywodzi imię Ewa (hebr. chawwa חוה) od czasownika oznaczającego życie (hebr. chaja חיה)[1]. Stąd imię Ewa tłumaczone bywa jako „żyjąca” lub częściej „dająca życie”, „dawczyni życia”: od Ewy według opowiadania biblijnego wywodzą się bowiem wszyscy ludzie. W Septuagincie – greckim przekładzie Biblii – Ewa nazwana jest wprost „Życiem” (gr. Ζωή, czyt. zoe), przez co starożytny tłumacz zachował grę słów oryginału: „Adam nadał swej żonie imię Życie, bo ona stała się matką wszystkich żyjących”. Wśród wielu naukowych prób zbadania etymologii tego imienia jest i ta, która wiąże Chawa z arabskim chajja „wąż” oraz galilejskim aramejskim chiwija „wąż”. Rzeczywiście wyglądają i brzmią w oryginale podejrzanie podobnie. W takim wypadku imię Ewa odsyłałoby nas do opowiadania o pokusie, której ulegli za sprawą „węża” Adam i Ewa. Ewa to nie jedyne określenie pierwszej niewiasty w raju. Autor biblijny wcześniej wkłada w usta mężczyzny kolejną piękną grę słów określającą kobietę[2]. Adam zaraz po jej ujrzeniu zawołał: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą (hebr. iszsza), bo ta z mężczyzny (hebr. isz) ) została wzięta (Rdz 2,23). Ta ciekawa gra brzmień między zaznaczonymi terminami jest nieprzekładalna na język polski. Bo jak je przetłumaczyć, by jeden termin wynikał z drugiego? W języku hebrajskim bowiem isz (איש) i iszsza (אשה) są słowami pokrewnymi[3], drugie rzeczywiście wywodzi się od pierwszego jako jego forma żeńska (jak np. polskie: nauczyciel i nauczycielka). Już starożytne przekłady na aramejski czy grekę nie radziły sobie z zachowaniem tej pięknej figury stylistycznej. Jan Nicz Leopolita w swoim przekładzie Biblii (1561 r.) próbował terminami „mąż” i „mężysta”, tłumacze Biblii Brzeskiej (1563 r.) iszsza przetłumaczyli jako „mężatka”, Szymon Budny (1572) jako „mężata”, a Jakub Wujek (1599 r.) oddał go neologizmem „mężyna”. Dziś jednak byłyby to archaizmy zbyt rażące polskiego czytelnika. Łatwiejsze zadanie mają na pewno języki takie jak angielski (man – woman), ewentualnie niemiecki (Herr – Herrin; tak tłumaczył Luter). Tak więc, gdy określenie chawwa wskazywać może na rolę przekazywania życia, to iszsza wskazuje na bliski, istotowy związek kobiety i mężczyzny. [1] Spółgłoski waw ו i jot י mogą być w hebrajskim wymienne. [2] Pierwszą grę słów zaobserwowaliśmy przy okazji imienia Adama: adam = człowiek pochodzi z adama = ziemi/gleby. Drugą przy okazji słów Chawa = Ewa i chaja = żyć. [3] Brak joty י w słowie isza nie powinno prowadzić do wniosków (sugerowanych przez niektórych), że chodzi o dwa różne rdzenie. Jota י jest oprócz spółgłoski hebrajską em hakkeri’a (mater lectionis), która może ulec wypadnięciu lub przekształceniu. Natomiast końcowe he ה jest typowym sufiksem rodzaju żeńskiego. Jest to fragment książki: Marcin Majewski, Tajemnice biblijnych imion Wydawnictwo MISBN: 978-83-7595-961-1 Dr Marcin Majewski, biblista i hebraista z Uniwersytetu Papieskiego im. Jana Pawła II w Krakowie w fascynujący sposób pokazuje, jak mocno imiona postaci biblijnych wiążą się z zadaniami, które powierzył im Bóg. W wielu przypadkach imię tak naprawdę okazuje się kluczem do zrozumienia bohatera, dotyczy to zarówno postaci ze Starego jak i z Nowego Testamentu. W książce nie mogło oczywiście zabraknąć imion najważniejszych, czyli: JHWH i Jezus. Album jest pasjonującą podróżą po bogatym świecie biblijnej symboliki, prawdziwą skarbnicą wiedzy i – dzięki pięknej ikonografii – niezwykłą ucztą dla zmysłów. opr. ac/ac
4. Imię Klara na świecie. 1. Imię dla szlachetnie urodzonej. Imię bardzo popularne nie tylko w Polsce, ale również za granicą. Jego odmiany możemy spotkać w krajach francusko- hiszpańsko- i anglojęzycznych.Imię biblijne z hebrajskiego hawwa 'dająca życie, matka (i nazwał Adam żonę swą imieniem Ewa, bo jest matką wszystkich żyjących: Rdz 3, 20)'. W Septuagincie pisane jest to imię jako Eua, skąd przejęte zostało do łaciny jako Eva. Imię pierwszej kobiety etymologicznie łączą też czasem z arabskim słowem hayya 'wąż', ale teoria ta nie ma wielu zwolenników. Imiona pierwszych rodziców są w Polsce bardzo popularne. Imię Ewa poświadczone jest w źródłach od r. 1249 w formie Ewa i od r. 1398 także w postaci Jewa. Formy spieszczone to Ewusia, Ewunia. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eva, Heva, ang. Eva, fr. -ve, hiszp. Eva, niem. Eva, wł. Eva. Święte, które w epoce chrześcijańskiej nosiły to imię, nie są liczne. W wykazach spotykamy właściwie dwie: męczennicę z Dreux, postać mało znaną, oraz Ewę z Leodium, o której tu kilka słów powiemy. Zanim to jednak uczynimy, wypada nieco uwagi poświęcić tej Ewie, która jest jedyną w Biblii i pierwszą z niewiast: Ewa, matka wszystkich żyjących. Znamy ją z biblijnego opowiadania o stworzeniu i upadku pierwszych ludzi. To, co pierwsze rozdziały Księgi Rodzaju mówią o niej, ma najściślejszy związek z prawdami dogmatycznymi o doniosłym znaczeniu. Najpierw prawda o tożsamości natury ludzkiej mężczyzny i niewiasty. Tożsamość tę wyraża obrazowo opowiadanie o stworzeniu jej z kości i ciała Adama (2, 21). Między nią a mężczyzną powstaje związek jeszcze ściślejszy niż więzy krwi (2, 23-24), o znaczeniu tak wielkim, że będzie się nań powoływał sam Zbawiciel (Mt 19, 4-8). Związek ten jest zarazem tak silny, że Ewa, zwiedziona pokusą, potrafi skutecznie oddziałać na wolę męża, ale wówczas staje się mu poddaną i w boleściach rodzi swe dzieci (3, 15). Ta rodzicielska funkcja sprawia jednak, że pozyskuje bezpośrednio odniesienie do Boga (4, 1). Ten też trud rodzenia okupuje w pewnej mierze i osłania fakt jej uwiedzenia. Zresztą z jej potomstwa zrodzi się nowy Adam - Chrystus. Ewę, matkę wszystkich żyjących, Biblia stawia tedy na jakimś wyjątkowo wysokim piedestale. W ujęciu natchnionego pisarza ona i Adam są nie tylko pierwszymi ludźmi, ale także pra-obrazem gatunku ludzkiego, wedle którego urobieni i ukształtowani zostaną wszyscy ich potomkowie (5, 1. 3). Natomiast w historii zbawienia staje się obrazem i figurą przeciwstawioną Maryi, która zdepcze nieprzyjaciela rodzaju ludzkiego: Mors per Evam, vita per Mariam (Śmierć przez Ewę, życie przez Maryję). Rozwinie tę myśl wielu Ojców Kościoła. Maryja usunie poniekąd w cień to, co w Ewie pozytywne. Inni znów rozwijając ideę, która pojawia się już u św. Pawła (2 Kor 11, 1-3; Ef 5, 25-32), będą w Ewie dopatrywać się przede wszystkim figury Kościoła. Będą w rozmaity sposób uwypuklali przeciwstawienia, ale często także podobieństwa, to zwłaszcza, że Kościół-Oblubienica Chrystusa zrodził się z Jego boku tak, jak Ewa z boku Adama. Przy rozwijaniu tych i tym podobnych paralelizmów na zainteresowanie się losem wiecznym pierwszej niewiasty w teologii i kaznodziejstwie miejsca już prawie nie było. Jednak z powodów teologicznych zbawienie Ewy niemal powszechnie przyjęto, a nawet - zwłaszcza na Wschodzie - zrównano ją we wspomnieniach kościelnych ze świętymi doby chrześcijańskiej, o czym pisaliśmy już pod hasłem Adam. Ewa z Leodium (Li-ge). Związana jest ściśle z historią św. Julianny z Cornillon oraz z ustanowieniem święta Bożego Ciała. Nie wiemy właściwie, gdzie i kiedy się urodziła, ale z życiorysu Julianny wolno wnioskować, że na świat przyszła w samym Leodium lub w jego okolicach w pierwszych latach XIII stulecia. Jej ustosunkowania, wpływy oraz hojność pozwalają także przypuszczać, że wywodziła się z rodziny dość zamożnej. Od młodości przyjaźniła się z Julianną, która piastowała wówczas urząd przeoryszy augustianek w Mont- -Cornillon. Od młodości też czuła się powołaną do życia w rekluzji, tzn. do całkowitego zamknięcia się (-zamurowania-) w skromnym pomieszczeniu - zazwyczaj przytykającym do kościoła lub kościelnego chóru - z którego nie można już było wychodzić, ale można było (przez kratę czy okienko) widywać się z odwiedzającymi. Ten rodzaj ascezy nie był w tych czasach i w tej szerokości geograficznej czymś zupełnie wyjątkowym. Rekluzja Ewy przytykała do kolegiaty Św. Marcina. Jedną zaś z odwiedzających Ewę i podtrzymujących ją na duchu stała się właśnie jej przyjaciółka, św. Julianna. Od niej Ewa dowiedziała się o natchnieniach, ekstazach i przepowiedniach dotyczących ustanowienia uroczystości Bożego Ciała i natychmiast przystąpiła do współpracy w tej sprawie. Kiedy pojawiły się sprzeciwy, a Julianna stała się przedmiotem prawdziwych prześladowań, Ewa przygarnęła ją na jakiś czas do swej rekluzji. Była też niewątpliwie w kontakcie z kanonikami od Św. Marcina, zwłaszcza z Janem z Lozanny, za jego zaś pośrednictwem także z wieloma wybitnymi dostojnikami kościelnymi i teologami swego czasu. Między innymi nawiązała wówczas kontakt z Jakubem z Troyes, podówczas archidiakonem w Leodium, który jednak wkrótce poprzez godności legata papieskiego, biskupa Verdun i patriarchy Jerozolimy wstąpił na stolicę św. Piotra jako Urban IV. Wykorzystując zaufanie, jakim ją darzono, Ewa działała tymczasem na rzecz podtrzymania święta Bożego Ciała, ustalonego dla Leodium w r. 1246. Pracowała potem nad rozszerzeniem tego święta. Od Hugona z Saint-Cher uzyskała je dla krajów podległych jego legacji, dla Polski (1258). Po śmierci Julianny (1258) ona niechybnie czyniła dalsze starania. W każdym razie Urban IV zasiadłszy na stolicy Piotrowej pamiętał o bogobojnych niewiastach z Leodium. Od duchownych leodyjskich, których powołał do swego boku, dowiadywał się o tym, że Ewa, która jest jeszcze przy życiu, nie przestaje się modlić o rozszerzenie święta. Toteż podjąwszy w r. 1264 odpowiednią decyzję, wysłał jej osobiste pozdrowienia i przekazał odpis bulli oraz nowe oficjum sporządzone przez św. Tomasza z Akwinu. Jest to ostatnia pewna data z życia Ewy, którą znamy. Nie wiemy też, czy od razu czczono ją jako świętą. Pochowana w kolegiacie, poczynając od XVI w., nazywana była raczej błogosławioną. W r. 1622 dokonano urzędowego rozpoznania relikwii, które później złożono pod ołtarzem Najśw. Sakramentu. Dopiero Leon XIII zaaprobował formalnie jej kult jako błogosławionej (confirmatio cultus). W diecezji leodyjskiej czczono ją zawsze 14 marca.
Co wiadomo z Biblii. Tę książkę ludzkość studiuje już nie jedno tysiąclecie. I można odpowiedzialnie twierdzić, że w Biblii nie ma wyraźnego wskazania na to, ile u Adama było dzieci. Czyli wszyscy wiemy, że po wygnaniu z raju i upadku Ewa urodziła dwóch synów. I jeszcze przez 800 lat Adam spłodził trzeciego syna Seta.
Ewa to osoba mądra o wzniosłych ideach. Jest samodzielna w myśleniu i działaniu. Chętnie pomaga innym. Jest odpowiedzialna, rozsądna. Nigdy nie narzuca się innym. Jeśli coś jej się nie podoba, potrafi być mało sympatyczna. Dzięki inteligencji stać ją na osiągnięcie znacznych sukcesów. Dużą wagę przywiązuje do miłości. Imieniny Ewy 12 lutego 14 marca 25 maja 24 grudnia Patroni i święci Ewa – pramatka, pierwsza kobieta, która wg. Biblii dała życie rodzajowi ludzkiemu Zdrobnienia imienia Ewa Ajwa, Awuś, Dżewka, Ecia, Ecior, Edzia, Efa, Efcia, Efek, Eff, Effa, Effiś, Effos, Effy, Efi, Efik, Efka, Efkie, Efson, Efta, Eftsia, Efunia, Efuś, Ejwa, Elvka, Elwis, Esia, Ev, Eva, Evan, Evans, Eve, Evi, Evica, Evie, Evil, Evilka, Evita, Evka, Evqa, Evula, Evve, Ew, Ewald, Ewan, Ewaneska, Ewangelia, Ewanna, Ewans, Ewas, Ewasek, Ewasik, Ewaszek, Ewcia, Ewciak, Ewciaq, Ewciczek, Ewciczka, Ewciens, Ewcik, Ewciok, Ewciol, Ewcitka, Ewciucha, Ewciunia, Ewciuszek, Ewciuś, Ewcol, Ewculek, Ewcyk, Ewczak, Ewczan, Ewczans, Ewczi, Ewczyc, Ewczyk, Ewczyn, Ewczyna, Ewczysko, Ewe, Eweczek, Eweczka, Ewek, Ewelcia, Ewelinda, Ewelizarda, Ewelka, Ewels, Ewen, Eweusz, Ewex, Ewi, Ewian, Ewica, Ewich, Ewiczka, Ewik, Ewin, Ewina, Ewinda, Ewinek, Ewinka, Ewinks, Ewinos, Ewinson, Ewinx, Ewis, Ewisko, Ewisz, Ewiszon, Ewita, Ewitka, Ewix, Ewizda, Ewizna, Ewiś, Ewiśka, Ewka, Ewkeksik, Ewkens, Ewko, Ewkoludek, Ewkowa, Ewkulec, Ewkuś, Ewok, Ewol, Ewolina, Ewolucja, Ewon, Ewonek, Ewosz, Ewosława, Ewqa, Ewra, Ews, Ewsia, Ewsko, Ewson, Ewsza, Ewszon, Ewu, Ewuch, Ewucha, Ewuchna, Ewuk, Ewula, Ewulcia, Ewulec, Ewuleczka, Ewulek, Ewuleńka, Ewulka, Ewulus, Ewuncia, Ewunia, Ewuniaczek, Ewuniątko, Ewurek, Ewurka, Ewus, Ewusek, Ewusia, Ewusiak, Ewusiek, Ewusz, Ewuszka, Ewut, Ewutek, Ewuś, Ewuśka, Ewuńka, Ewłocha, Ewć, Eła, Fifunia, Fk, Funia, If, Iv, Iva, Ivi, Iwa, Janewka, Jewa, Jewik, Jewka, Niunia, Usia, Wawunia, Wunia, Wusia, Wuśka, Yves, Łefa Przysłowia „Diabeł Ewę po włosku zwodził, Ewa Adama po czesku, Bóg ich po niemiecku gromił, anioł zaś po węgiersku z raju wygnał” „Bonuje sobie, jak Ewa w raju” „Jewa jabłko zjadła, a Jadamowi wógrizkę dała” „On nie służy Panu Bogu, tylko świętej Ewie, bo nie chodzi na podeszwie, tylko na cholewie” „Grzej się, Ewka, kiedy się palą drewka” „Wszystkim to Ewom idzie przyrodzeniem samem, że rzadko która z swoim zgadza się Adamem” „Ewa zgrzeszyła, Adama skusiła” Ewa pochodzenie: hebrajskie znaczenie: życie osobowość: Ta, co króluje w niebie i na ziemi główne cechy: wola, uczuciowość, moralność, aktywność znak zodiaku: Panna, Bliźnięta planeta: Merkury i Uran roślina: lilia zwierzę: gołębica Szczęśliwa liczba: 7 Szczęśliwy kamień: agat Szczęśliwy kolor: granatowy Znane osoby o imieniu Ewa Eve – amerykańska raperka Ewa Bagłaj – polska pisarka i aktorka Ewa Bem – polska piosenkarka Ewa Białołęcka – polska pisarka Ewa Błaszczyk – polska aktorka Eva Braun – żona Adolfa Hitlera Ewa Braun – polska scenograf Ewa Demarczyk – polska piosenkarka Ewa Drzyzga – polska prezenterka telewizyjna Ewa Farna – polsko-czeska piosenkarka Ewa Gawryluk – polska aktorka Eva Herzigová – czeska modelka Ewa Kaim – polska aktorka Ewa Kasprzyk – polska aktorka Ewa Kierzkowska – polska polityk Ewa Larysa Krause – polska judoczka Ewa Lipska – polska poetka Eva Longoria – amerykańska aktorka Ewa Łętowska – polska prawnik Ewa Malik – polska polityk Eva Marie Saint – amerykańska aktorka Eva Mendes – amerykańska aktorka Ewa Milewicz – polska dziennikarka Ewa Minge – polska projektantka mody Eva Perón – bardziej znana jako Evita Ewa Sałacka – polska aktorka Ewa Sonnet – polska piosenkarka, modelka Ewa Sowińska – polska polityk Ewa Szabatin – polska tancerka Ewa Szelburg-Zarembina – polska poetka Ewa Szykulska – polska aktorka Ewa Tylecka – Miss Polonia 1995 Ewa Wachowicz – Miss Polonia 1992 Ewa Wencel – polska aktorka Ewa Ziętek – polska aktorka Ewa Złotowska – polska aktorka Ewa w innych językach fr. – ève niem. – Eve, Ewa, Ewe ukr. – Eva fiń. – Eeva, Eevi litew. – Ieva, Jieva Nazwiska pochodzące od imienia Ewa: Jewasiński, Jewdoszuk, Jewmiński, Jewsiejew, Jawdyński, Jawecki. Historia imienia Ewa Imię biblijne z hebrajskiego hawwa —dająca życie, matka („i nazwał Adam żonę swą imieniem Ewa, bo jest matką wszystkich żyjących”, Rozdz. 3,20). W Septuagincie pisane jest to imię jako Eua, skąd przejęte zostało do łaciny jako Eva. Imię pierwszej kobiety etymologicznie łączą też czasem z arabskim słowem hayya —wąż, ale teoria ta nie ma wielu zwolenników. Imiona pierwszych rodziców są w Polsce bardzo popularne. Imię Ewa poświadczone jest w źródłach od r. 1249 w formie Ewa i od r. 1398 także w postaci Jewa. Formy spieszczone to Ewusia, Ewunia. EWA, MATKA WSZYSTKICH ŻYJĄCYCH Znamy ją z biblijnego opowiadania o stworzeniu i upadku pierwszych ludzi. To, co pierwsze rozdziały Księgi Rodzaju mówią o niej, ma najściślejszy związek z prawdami dogmatycznymi o doniosłym znaczeniu. Najpierw prawda o tożsamości natury ludzkiej mężczyzny i niewiasty. Tożsamość tę wyraża obrazowo opowiadanie o stworzeniu jej z kości i ciała Adama. Między nią a mężczyzną powstaje związek jeszcze ściślejszy niż więzy krwi o znaczeniu tak wielkim, że będzie się nań powoływał sam Zbawiciel. Związek ten jest zarazem tak silny, że Ewa zwiedziona pokusą potrafi skutecznie oddziaływać na wolę męża, ale wówczas staje mu się poddaną i w boleściach rodzi swe dzieci. Ta rodzicielska funkcja sprawia jednak, że pozyskuje bezpośrednie odniesienie do Boga. Ten też trud rodzenia okupuje w pewnej mierze i osłania fakt jej uwiedzenia. Zresztą z jej potomstwa zrodzi się nowy Adam – Chrystus. Ewę, matkę wszystkich żyjących, Biblia stawia wtedy na jakimś wyjątkowo wysokim piedestale. W ujęciu natchnionego pisarza ona i Adam są nie tylko pierwszymi ludźmi, ale także praobrazem gatunku ludzkiego, wedle którego urobieni i ukształtowani zostaną wszyscy ich potomkowie. Natomiast w historii zbawienia Ewa staje się obrazem i figurą, przeciwstawioną Maryi, która zdepcze nieprzyjaciela rodu ludzkiego: Mors per Evam, vita per Mariam (Śmierć przez Ewę, życie przez Marię). Rozwinie tę myśl wielu ojców Kościoła. Maria usunie poniekąd w cień to, co w Ewie pozytywne. Inni znów, rozwijając ideę, która pojawia się pod piórem św. Pawła, będą w Ewie dopatrywać się przede wszystkim figury Kościoła. Będą w rozmaity sposób uwypuklali przeciwstawienia, ale często także podobieństwa, to zwłaszcza, że Kościół-Oblubienica Chrystusa zrodził się u Jego boku tak, jak Ewa z boku Adama. Przy rozwijaniu tych i tym podobnych paralelizmów, na zainteresowanie się losem wiecznym pierwszej niewiasty w teologii i kaznodziejstwie miejsca już prawie nie było. Jednak z powodów teologicznych zbawienie Ewy niemal powszechnie przyjęto, a nawet – zwłaszcza na Wschodzie – zrównano ją we wspomnieniach kościelnych ze świętymi doby chrześcijańskiej. EWA Z LEODIUM (LIÈGE) Nie wiemy właściwie, gdzie i kiedy się urodziła, ale z życiorysu Julianny, bo z nią jest ściśle związana jej historia, możemy wnioskować, że na świat przyszła w samym Leodium lub w jego okolicach w pierwszych latach XIII stulecia. Jej ustosunkowania, wpływy i hojność pozwalają także przypuszczać, że wywodziła się z rodziny dość zamożnej. Od młodości żyła w przyjaźni z Julianną, która piastowała wówczas urząd przeoryszy augustianek w Mont-Cornillon. Od młodości też czuła się powołaną do życia w rekluzji, tzn. do całkowitego zamknięcia się („zamurowania”) w skromnym pomieszczeniu – zazwyczaj przytykającym do kościoła lub kościelnego chóru – z którego nie można było już wychodzić, ale można było (przez kratę lub okienko) widywać się z odwiedzającymi. Ten rodzaj ascezy nie był w tych czasach i w tej szerokości geograficznej czymś zupełnie wyjątkowym. Rekluzja Ewy przytykała do kolegiaty św. Marcina. Jedną zaś z odwiedzających Ewę i podtrzymujących ją na duchu stała się właśnie jej przyjaciółka, św. Julianna. Od niej Ewa dowiedziała się o natchnieniach, ekstazach i przepowiedniach dotyczących ustanowienia uroczystości Bożego Ciała i natychmiast przystąpiła do współpracy w tej sprawie. Po śmierci Julianny (1258) ona niechybnie czyniła dalsze starania. W każdym razie Urban IV zasiadłszy na stolicy Piotrowej, pamiętał o bogobojnych niewiastach z Leodium. Rok 1246 jest to ostatnia pewna data z życia Ewy, którą znamy. Nie wiemy też, czy od razu czczono ją jako świętą. Pochowana w kolegiacie, poczynając od XVI wieku, nazywana była raczej błogosławioną. W r. 1622 dokonano urzędowego rozpoznania relikwii, które później złożono przed Ołtarzem Najświętszego Sakramentu. Dopiero Leon XIII zaaprobował formalnie jej kult jako błogosławionej (confirmatio cultuś). W diecezji leodyjskiej czczono ją zawsze 14 marca. Do Polski święto Bożego Ciała dotarło w 1258 roku. Ewa to nie imię :-) 29 wrzesień. 2015. Właśnie w programie śniadaniowym pani astrolog powiedziała, że dzieci same sobie wybierają imiona. Jakoś nie wyobrażam sobie, że w czasie bumu na „Katarzyny” zdecydowałam się być kolejną „Kasią” na osiedlu:-) U naszej Ewy było jednak inaczej. Od kiedy dowiedzieliśmy się, że Ma niełatwy charakter. Sprawia wrażenie, że wszystko przychodzi jej z łatwością, podczas gdy w istocie musi walczyć, by stanąć na wysokości zadania. Jest introwertyczką, ma skłonność do zamykania się w sobie i nie zawsze ujawnia swe myśli i uczucia. Nie lubi uzewnętrzniać ani dzielić się wrażeniami z otoczeniem. Jest nawet skryta. Przejawia pewność siebie i zdecydowanie w działaniu. Ma dobrą intuicję, ale nie ufa jej. Woli spokojnie podążać utartymi ścieżkami, niż rzucać się w przygody. Stoi mocno nogami na ziemi. Gdy się z czymś nie zgadza, bardzo ostro się przeciwstawia. Jest uparta. Porażki sprawiają jej przykrość, ale nie powstrzymują od dalszego działania. Jeśli coś jej się nie podoba, potrafi być mało sympatyczna, a nawet mściwa. To kobieta zdecydowana, pracowita, nieco chmurna, zazdrosna, ale posiada bogactwo czułości i miłości. Nie stara się błyszczeć, a nawet wykazuje pewną nieufność wobec ludzi, którzy próbują za wszelką cenę przyciągnąć uwagę. Dzięki inteligencji stać ją na osiągnięcie znaczących sukcesów. Przestrzega bardzo surowych zasad. Posiada wrodzony zmysł moralny, który zawsze objawia się w przełomowych chwilach. Łatwo ją obrazić czy zranić. Czuje się swobodnie w towarzystwie, chociaż nie potrzebuje innych. Jest zaborcza, ale bardziej z chęci ochraniania innych, niż posiadania ich. Zdolna do głębokiej przyjaźni, ogranicza liczbę przyjaciół i starannie ich dobiera. Dużą wagę przywiązuje do miłości. Wszystkie przyjemności życia i wszystkie popędy wiążą się u niej z miłością – w najszczytniejszym znaczeniu tego słowa. Najważniejsza jest dla niej radość dawania i stanowi ważną część jej życia uczuciowego. Kiedy staje przed nieuniknionymi trudnościami życia, doskonale potrafi sama sobie poradzić. Pochodzenie: najstarsze imię żeńskie na świecie. Wywodzi się z języka hebrajskiego – dająca życie, od rdzenia hawwa – życie (czyli „dająca życie”). Z Septuaginty – greckiego przekładu Biblii – zostało przejęte do łaciny w formie Eva. Imię to bywa wyprowadzane też z arabskiego słowa hajja „wąż”. Niekiedy spotykana jest przekształcona forma tego imienia, Awa. Zawsze kojarzy się z pramatką rodzaju ludzkiego i wygnaniem z raju. Imię to od zarania dziejów było popularne wśród cywilizacji basenu Morza Śródziemnego. W Polsce zaczęło występować w XII wieku i jest popularne do dziś. Zwierzę: gołąb Kolor: niebieski Owoc: grejpfrut Znane osoby: Ewa Bem – piosenkarka; Ewa Błaszczyk – aktorka; Ewa Demarczyk – piosenkarka; Ewa Drzyzga – prezenterka telewizyjna; Ewa Gawryluk – aktorka; Ewa Sałacka – aktorka; Ewa Sonnet – piosenkarka i modelka; Ewa Szabatin – tancerka; Ewa Szelburg-Zarembina – poetka; Ewa Wachowicz – Miss Polonia 1992; Eva Herzigová – czeska modelka Roślina: lilia Kamień: agat Liczba: 2, 11 Autor: Świętokrzyska czarownica Autorka horoskopu dziennego oraz miesięcznego horoskopu księżycowego. Specjalizuje się w astrologii, a także w tworzeniu prognoz lunarnych i kalendarzy księżycowych. Prowadzi bloga Jak poinformowała Ewa Krawczyk, przyczyną śmierci jej męża nie był COVID-19, ale szereg chorób współistniejących, na które cierpiał jeszcze przed zakażeniem koronawirusem – zmagał się m.in. z cukrzycą, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, astmą, migotaniem przedsionków i chorobą Parkinsona.Jakie jest znaczenie imienia Ewa? Kiedy są imieniny Ewy i jakie są jej znane imienniczki? Dzięki temu artykułowi poznasz odpowiedzi na te imienia EwaEwa – biblijne imię o pochodzeniu hebrajskim, wywodzące się od słowa „hajja” (być) albo „hawwa” (wzięta od męża lub dająca życie). To najstarsze imię na świecie, nosiła je pramatka wszystkich ludzi, żona Adama i matka Kaina i Abla. Od czasów starożytnych cieszyło się popularnością wśród ludów w basenie Morza Śródziemnego. W Polsce znane od XII wieku i jest popularne do dziś, podobnie jak na całym to bardzo czuła kobieta, dla której bardzo ważna jest miłość. Wyróżnia się odpowiedzialnością i rozsądnym postępowaniem. Ma wzniosłe ideały, a dzięki mądrości i inteligencji może osiągać znaczące sukcesy. Jej horyzonty myślowe są bardzo szerokie, a wyobraźnia bogata. Cechuje ją samodzielność w myśleniu i działaniu, jest pewna siebie i nosząca to imię chętnie pomaga potrzebującym, przeznaczając na to wiele czasu i siły. Często jest altruistką, zawsze służy dobrą radą. W swym postępowaniu zawsze na uwadze ma dobro innych. Odpowiadają jej zawody umożliwiające kontakt z dziećmi lub chorymi: nauczycielka, pielęgniarka, lekarka, może też być świetną laborantką lub bizneswoman. Ewa ma naturę introwertyczną, jest skryta i nie dzieli się ze światem swymi przeżyciami i przemyśleniami, ma też skłonność do zamykania się w sobie. Potrafi być bardzo niemiła, gdy coś się jej nie EwyImieniny Ewy są obchodzone najczęściej dnia 24 grudnia, lecz Ewa może także obchodzić imieniny: 12 lutego oraz 14 imienniczki (wybrane)Ewa Bem – polska piosenkarkaEwa Błaszczyk – polska aktorkaEwa Braun – polska scenografEwa Demarczyk – polska piosenkarkaEwa Drzyzga – polska prezenterka telewizyjnaEwa Farna – polsko-czeska piosenkarkaEwa Gawryluk – polska aktorkaEva Herzigová – czeska modelkaEwa Kaim – polska aktorkaEwa Kasprzyk – polska aktorkaEwa Lipska – polska poetkaEva Longoria – amerykańska aktorkaEva Mendes – amerykańska aktorkaEwa Szelburg-Zarembina – polska poetkaEwa Szykulska – polska aktorkaEwa Wachowicz – Miss Polonia 1992Ewa Wencel – polska aktorkaEwa Chodakowska – polska trenerka fitness
9kPZvB. 470 170 29 200 110 308 352 267 159